Martia
Wednesday, December 22, 2004
اون خانوم همکارم که قبلأ هم ذکر خیرشون بود روز به روز خصوصیات بارزتری رو از خودش به نمایش میذاره من روز به روز بیشتر شیفته ی این حرکاتش میشم!
وقتی با آدم حرف میخواد بزنه اولأ یه راست میاد پشت میزت و میچسبه بهت! من که اغلب با این حرکتش غافلگیر میشم و آدمو گیر میندازه آخه میز من طوریه که دو نفر نمیتونن از پشتش رد بشن! چسبیده به دو تا دیوارتقریبأ و یه فاصله برای عبور یه نفر هم از کنار میز هست. اتاقم به همین کوچیکیه . واسه همین میگم سلول انفرادی! اما گاهی اوقات که از دور میبینمش که داره میاد زود از میزم میپرم بیرون بعد هم هی به سمت در میرم کم کم که زودتر از دستش خلاص بشم. یه تکنیک دیگه هم که دارم اینه که میام پشت صندلی ام میایستم که فاصله ی یه صندلی بینمون باشه. این خانوم از اون آدماییه که براشون فاصله یعنی کشک! منم احساس خفگی بهم دست میده وقتی یه نفر اینقدر خودشو میچسبونه به آدم. تازه گاهی در هنگام تعریف های بیخودش که معمولأ با غش و ضعف همراهه سر مبارکشو روی شونه ی منم میزاره و من هی عقب میرم و عقب تر میرم که فاصله ایجاد بشه و اون هی جلو و جلوتر میاد. امروز مشغول تهیه یه گزارش فوری بودم. تمومش کرده بودم و داشتم نامه اش رو به رئیس اداری میزدم که خانومه سر رسید و با داد و بیداد پرید پشت میزم و همینجوری که نشسته بودم پشت کامپیوترم خم شد به سمت من و شروع کرد به حرف زدن و خندیدن! با صدای بلند! ای خدا آخه آدم در اینجور مواقع وقتی میخواد مودب هم باشه چطوری میشه به یه خانومی که 10-15 سال هم ازش بزرگتره تذکر انضباطی بده!؟؟؟؟؟
خلاصه در همین حین وقتی میخندیدند صورت نشسته ی ما رو حسابی آب پاشی فرمودند و خواب صبحگاهی ما پرید. حالا من خودمو حسابی مشغول به کار نشون میدم و گرفتار اما انگار نه انگار! اومده بود واسه آبپاشی و انگار که مأموریت داشت که راجع به خونه ی جدیدش واسه من توضیح بده تا این مأموریت رو تموم نکرد بیخیال نشد. از دوستانی که راهکارهای خوب و منطقی برای این مشکل داشته باشند درخواست کمک و همفکری دارم!
قبلأ یه صندلی توی اتاقم پشت میزم بود که وقتی میومد مینشست اونجا و فاصله امون یه میز می شد. اما هی خودشو میزد به دستگاه فکسی که روی میز من بود و هی صداشو در میاورد و من هم هی اخم میکردم و فکس رو درست میکردم ولی اصلأ به روی مبارکش نمیاورد. صندلی رو از اتاقم انداختم بیرون که دیگه وقتی میاد اینجا جای نشستن نباشه و زود بره! اما فایده نداره . گمونم همون صندلی اونور میز با صدای فکس خیلی بهتر از اینه که بیاد بچسبه به من!
وقتی با آدم حرف میخواد بزنه اولأ یه راست میاد پشت میزت و میچسبه بهت! من که اغلب با این حرکتش غافلگیر میشم و آدمو گیر میندازه آخه میز من طوریه که دو نفر نمیتونن از پشتش رد بشن! چسبیده به دو تا دیوارتقریبأ و یه فاصله برای عبور یه نفر هم از کنار میز هست. اتاقم به همین کوچیکیه . واسه همین میگم سلول انفرادی! اما گاهی اوقات که از دور میبینمش که داره میاد زود از میزم میپرم بیرون بعد هم هی به سمت در میرم کم کم که زودتر از دستش خلاص بشم. یه تکنیک دیگه هم که دارم اینه که میام پشت صندلی ام میایستم که فاصله ی یه صندلی بینمون باشه. این خانوم از اون آدماییه که براشون فاصله یعنی کشک! منم احساس خفگی بهم دست میده وقتی یه نفر اینقدر خودشو میچسبونه به آدم. تازه گاهی در هنگام تعریف های بیخودش که معمولأ با غش و ضعف همراهه سر مبارکشو روی شونه ی منم میزاره و من هی عقب میرم و عقب تر میرم که فاصله ایجاد بشه و اون هی جلو و جلوتر میاد. امروز مشغول تهیه یه گزارش فوری بودم. تمومش کرده بودم و داشتم نامه اش رو به رئیس اداری میزدم که خانومه سر رسید و با داد و بیداد پرید پشت میزم و همینجوری که نشسته بودم پشت کامپیوترم خم شد به سمت من و شروع کرد به حرف زدن و خندیدن! با صدای بلند! ای خدا آخه آدم در اینجور مواقع وقتی میخواد مودب هم باشه چطوری میشه به یه خانومی که 10-15 سال هم ازش بزرگتره تذکر انضباطی بده!؟؟؟؟؟
خلاصه در همین حین وقتی میخندیدند صورت نشسته ی ما رو حسابی آب پاشی فرمودند و خواب صبحگاهی ما پرید. حالا من خودمو حسابی مشغول به کار نشون میدم و گرفتار اما انگار نه انگار! اومده بود واسه آبپاشی و انگار که مأموریت داشت که راجع به خونه ی جدیدش واسه من توضیح بده تا این مأموریت رو تموم نکرد بیخیال نشد. از دوستانی که راهکارهای خوب و منطقی برای این مشکل داشته باشند درخواست کمک و همفکری دارم!
قبلأ یه صندلی توی اتاقم پشت میزم بود که وقتی میومد مینشست اونجا و فاصله امون یه میز می شد. اما هی خودشو میزد به دستگاه فکسی که روی میز من بود و هی صداشو در میاورد و من هم هی اخم میکردم و فکس رو درست میکردم ولی اصلأ به روی مبارکش نمیاورد. صندلی رو از اتاقم انداختم بیرون که دیگه وقتی میاد اینجا جای نشستن نباشه و زود بره! اما فایده نداره . گمونم همون صندلی اونور میز با صدای فکس خیلی بهتر از اینه که بیاد بچسبه به من!
